ກຳເນີດພາສາ ແລະອັກສອນລາວນັ້ນ ໃນຕຳນານ

ກຳເນີດພາສາ ແລະອັກສອນລາວນັ້ນ ບໍ່ມີການຮູ້ຈະແຈ້ງໄດ້ວ່າກຳເນີດມາຈາກໃສ ? ການທີ່ບໍ່ຮູ້ວ່າ ພາສາ ແລະອັກສອນລາວກຳເນີດມາຈາກໃສນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ໝາຍວ່າ ພາສາ ແລະອັກສອນລາວບໍ່ມີຕົ້ນກຳເນີດເລີຍ ຫາກແຕ່ວ່າ ຕົ້ນກຳເນີດຂອງມັນຍາວໄກ ເຫິງນານ ຈົນຍາກກວ່າການທີ່ຈະຄົ້ນຫາ ຫຼັກຖານທາງວັດຖຸ, ຫຼັກ ຖານທາຕຳລາມາອ້າງອີງໄດ້ເທົ່ານັ້ນ ເຖິງວ່າຫຼັກຖານແວອດລ້ອມອື່ນບໍ່ປະກົດເຫັນຕົ້ນກຳເນີດພາສາ ແລະ ອັກສອນລາວ ແຕ່ວ່າພາສາ ແລະອັກສອນລາວໃນພູມີພາກອາຊີນີ້ ມີຄົນໃຊ້ເວົ້າແລະຂຽນປາກົດຢູ່ຢ່າງຫຼວງ ຫຼາຍນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ພາສາ ແລະອັກສອນລາວມີຕົ້ນກຳເນີດຈະແຈ້ງແລ້ວ. ເມື່ອຜູ້ຂຽນສົນໃຈຈະສຶກສາ ເລື່ອງພາສາວລາວຫຼາຍດ້ານ ຈຶ່ງໄດ້ຊອກຫາການກຳເນີດອັກສອນ ແລະ ພາສາລາວມາຫຼາຍ ທີ່ຍັງບໍ່ທັນມີການບັນທຶກໄວ້ ຫຼືມີຜູ້ຂຽນໄວ້ ແມ່ນກະທັງໜັງສືປະຫວັດອັກສອນລາວ ຂອງ ມະຫາສີລາ ວິຣະວົງ ກໍບໍ່ໄດ້ກຳນົດຢັ້ງຢືນໄວ້ວ່າ “ອັກສອນ ແລະພາສາລາວເອົາກຳເນີດມາຈາກໃສ ? ເມື່ອໃດ ?” ສ່ວນຫຼາຍ ທ່ານຈະເນັ້ນເລື່ອງການວິເຄາະເອົາຕາມຫຼັກຖານ ຈຸດກຳເນີດຂອງອັກສອນຂອງຣາມຄຳແຫງ ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ກັບວ່າ ອັກສອນຣາມຄຳແຫງ ເປັນຫຼັກຖານທີ່ເກົ່າກວ່າຫຼັກຖານທີ່ພົບຕາມທີຫຼັງ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາ ບໍ່ໄດ້ຖືວ່າ ອັກສອນຣາມຄຳແຫງເປັນຕົ້ນກຳເນີດ ອັກສອນໄທຍ໌ ເຊິ່ງມີການພົວພັນກັບອັກສອນລາວໂດຍກົງ ໂດຍສະເພາະທາງລາວພົບອັກສອນທີ່ເກົ່າກວ່າອັກສອນຣາມຄຳແຫງເຖິງ ໑໓໘ ປີ ແລະໄທຍ໌ເອງ ກໍພົບຫຼັກ ຖານ ອັກສອນ ແລະພາສາລາວທີ່ມີອາຍຸຫຼັງກວ່າອັກສອນຂອງຣາມຄຳແຫງພຽງແຕ່ ໓ ປີ ໃນບ້ານທາດຮ້າງ ນາແຮ່ ແຂວງສາກົນນະຄອນ ທີ່ມີຮູບແບບໂຄງສ້າງຕ່າງຈາກອັກສອນຣາມຄຳແຫງໂດຍສິ້ນເຊີງທັງໆ ທີ່ເປັນ ອັກສອນໃນຍຸກດຽວກັນ ເກີດຊ້າກວ່າພຽງ ໓ ປີ ຄື ໃນປີ ພ.ສ ໑໘໙໓ ເປັນປີດຽວກັບພຣະບາດສົມເດັດພຣະເຈົ້າ ຟ້າງຸ່ມຂຶ້ນຄອງຣາດ ໃນນະຄອນຊຽງທອງນັ້ນ, ອັນນັ້ນມັນຍ່ອມສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຄົນລາວໃນລ້ານຊ້າງ ບໍ່ໄດ້ ຮັບອິດທິພົນຈາກອັກສອນຂອງຣາມຄຳແຫງເລີຍ ແລະອັກສອນຣາມຄຳແຫງນັ້ນ ມັນກໍເປັນເລື່ອງທີ່ແຜກອອກ ໄປ ທັງຮູບຮ່າງໂຄງສ້າງຂອງອັກສອນຊາວອາຊີທັງມວນ ຄື ອັກສອນອາຊີມັກຈະຕັ້ງຢູ່ ໔ ດ້ານຂອງພະຍັນຊະ ນະເຄົ້າ ແຕ່ອັກສອນຂອງຣາມຄຳແຫງຕັ້ງຢູ່ແຖວດຽວກັນໝົດ ເໝືອນກັບອັກສອນຂອງໂຣມັນ ອັນນັ້ນມັນສະ ແດງໃຫ້ເຫັນວ່າອັກສອນລາວ ເປັນອັກສອນຂອງຄົນລາວ ແລະວິວັດທະນາການຢ່າງອິດສະຫຼະມາພ້ອມໆກັບ ຄົນລາວ ແລະອາດມີອາຍຸເທົ່າໆກັບການກຳເນີດອັກສອນທົ່ວໂລກກໍໄດ້. ເມື່ອເຮົາ ຈະອ້າງອີງການກຳເນີດອັກສອນລາວ ໂດຍອາໄສອັກສອນຂອງຣາມຄຳແຫງ ເປັນຕົວກຳນົດ ວິວັດທະນາການຂອງອັກສອນໄທ-ລາວບໍ່ໄດ້ເຊັ່ນນີ້ ເຮົາກໍຕ້ອງໄດ້ສຶກສາຄົນຄວ້າຕາມຫຼັກຖານທີ່ເຮົາມີ ເຊັ່ນ ອັກສອນທັມ ແລະອັກສອນລາວ ເຊິ່ງອັກສອນທັງສອງນີ້ ເຊື່ອວ່າເປັນອັກສອນທີ່ມີການພົວພັນກັບຄົນເຊື້ອ ສາຍລາວບັນດາເຜົ່າຕ່າງໆໃນພູມີພາກອາຊີ ໂດຍສະເພາະເຮົາຫຼັກຖານທີ່ເປັນຮູບປະທຳຕອນນີ້ ໒ ສິ້ນໃຫຍ່ ຄື ອັກສອນລາວບຸຮານວັດວິຊຸນນະຣາດ (ເຊິ່ງດຽວນີ້ຢູ່ພິພິທະພັນພຣະຣາຊະວັງຫຼວງພຣະບາງ) ແລະໜັງ ສື ລາວບູຮານບ້ານທາດນາແຮ່ ເມືອງສາກົນນະຄອນ ດຽວນີ້ຢູ່ໃນຄວາມຄຸ້ມຄອງຂອງໄທຍ໌. ຫຼັກຖານ ໒ ສິ້ນນີ້ ເປັນຫຼັກຖານທາງກາຍພາບ ທີ່ຢັ້ງຢືນວ່າ ເປັນອັກສອນລາວທີ່ເກົ່າແກ່ສຸດ ເຖິງເຮົາ ບໍ່ຮູ້ວ່າໃຜເປັນຄົນສ້າງ ເຮົາກໍສາມາດບອກໄດ້ວ່າ ອັກສອນທັງສອງຢ່າງນັ້ນ ວິວັດທະນາການມາກ່ອນນັ້ນ ຫຼາຍຮ້ອຍປີ ເພາະເບິ່ງຮູບລັກສະນະປະໂຫຍກ ແລ້ວສົມບູນບໍລິບູນ ເຊິ່ງກວ່າວວ່າການພັດທະນາອັກສອນຈະ ສົມບູນໄດ້ເຖິງຂະໜາດນີ້ມັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາຫຼາຍຮ້ອຍປີເປັນຢ່າວຕ່ຳ ແລະເຫັນວ່າອັກສອນທັງສອງແຫ່ງນີ້ ມີການພົວພັນກັນໂດຍກົງ ເຖິງມັນຈະຢູ່ໄກກັນຫຼາຍກໍຕາມ. ອີກຫຼັກຖານໜຶ່ງ ເຊິງເປັນບົດວັນນະຄະດີ ທີ່ເຮົາຮຽກວ່າ “ນິທານ” ເຊິ່ງເປັນການເລົ່າຈາກປາກຕໍ່ປາກ ເຊິ່ງດຽວນີ້ຫາຄົນເລົ່າຍາກແລ້ວ ເນື່ອງຈາກເຫດຜົນຫຼາຍປະການ ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມ ນິທານກຳເນີດອັກສອນ ລາວນັ້ນ ຜູ້້ຂຽນໄດ້ຮັບຟັງສະເໝີ ຈາກພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນຄົນເລົ່າ ຕັ້ງແຕ່ປີ ໑໙໗໒ ເປັນຕົ້ນມາຈົນຮອດປົດ ປ່ອຍ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຂຽນຈື່ ແລະເລົ່າມາເລື້ອຍໆເທົ່າບັດນີ້. ນິທານເລື່ອງນີ້ ຊື່ວ່າ “ການກຳເນີດອັກສອນລາວ” ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຊື່ວ່າ “ອັກສອນລາວໄດ້ຈາກ ພະຍາແຖນ” ເຊິ່ງມີເລື່ອງລາວລະອຽດຈະເລົ່າໃນໂອກາດຕໍ່ໄປ ແຕ່ຈະສະຫຼຸບໃຫ້ເຫັນເນື້ອເລື່ອງຫຍໍ້ໆວ່າ “ເມື່ອນຳ້ຖວ້າມໂລກບົກລົງແລ້ວ ຄົນກໍສ້າງເມືອງລຸ່ມທີ່ນານ້ອຍອ້ອຍໝູ ເຮັດໃຫ້ຄົນຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະຄົນເລົ່ານັ້ນ ກໍຢາຍກັນໄປໃນສະຖານທີ່ຕ່າງໆ ພະຍາແຖນຢ້ານຄົນລາວເລົ່ານັ້ນຫຼົງລືມກັນ ຈຶ່ງຄິດໃຫ້ຄົນໃຊ້ອັກສອນບັນ ທຶກຄວາມເປັນມາຂອງຕົນ ຈຶ່ງໃຫ້ແຖນແຕ່ງລົງມາແຕ່ງອັກສອນ ເມື່ອແຕ່ງແລ້ວກໍບອກໃຫ້ຄົນ ໓ ພວກໄປເອົາ ຄື ເຈັກຢູ່ຫົວບ້ານ, ລາວຢູ່ກາງບ້ານ ແລະກຼອມຢູ່ທ້ານບ້ານໃຫ້ໄປເອົາອັກສອນມາໃຊ້ ແຕ່ຄົນທັງ ໓ ກຸ່ມໄປເອົາ ຄົນລະເວລາກັນກັນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ອັກສອນຂອງຄົນເລົ່ານີ້ຕ່າງກັນ”. ບົດຫຍໍ້ຂອງນິທານເລື່ອງນີ້ ເມື່ອຜູ້ຂຽນເບິ່ງລັກສະນນະໂຄງເລື່ອງແລ້ວ ເຖິງມັນຈະເປັນພຽງນິທານ ມັນກໍສາມາດໃຫ້ເຮົາເຫັນຄວາມຈິງຫຼາຍໆຢ່າງໃນສ່ວນທີ່ພົວພັນກັບຄົນລາວ ບໍ່ສະເພາະແຕ່ອັກສອນເທ່ົານັ້ນ ມັນຍັງພົວພັນໄປຮອດສັງຄົມສາດ, ຊົນເຜົ່າວິທະຍາ, ປະຫວັດສາດ, ດິນແດນ ແລະລັດຖະສາດຂອງຄົນລາວ ບູຮານອີກຫຼາຍຢ່າງ, ເມື່ອຜູ້ຂຽນໄດ້ອ່ານພົບການຕົ້ນກໍາເນີດຂອງອັກສອນຂອງຊາດຕ່າງໆນັ້ນ ມັກຈະພົວພັນ ກັບສາສນາ ຄວາມເຊື່ອ ຕລອດພະເຈົ້າແລະເທບ ເຊິ່ງມີຄວາມ້າຍຄືກັນກັບ ນິທານເລື່ອງກຳເນີດອັກສອນ ລາວ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າສົນໃຈເລື່ອງນິທານແຖນປະທານອັກສອນໃຫ້ຄົນລາວ ເຈັກ ແລະຂອມແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າ ກໍມີຄວາມຕິດໃຈມາຕະຫຼອດ, ແຕ່ກໍຕິດໃຈໃນລັກສະນະນິທານ ເມື່ອໄດ້ຟັງຈາກຄົນເຖົ້າບາງຄົນໄດ້ເລົ່າ ກ່ຽວ ກັບຄວາມເປັນມາຂອງອັກສອນຊົນເຜົ່າໃນລາວ ເຊັ່ນອັກສອນພວກຂະມຸ ແງະ ໂອ້ຍນັ້ນໆ ທຸກໆເຜົ່າຈະມີ ພາສາ ແຕ່ອັກສອນບໍ່ມີ ຄົນເຖົ້າກໍວ່າ “ພວກເຂົາເອົາອັກສອນຂອງເຂົາໄປຂຽນໃສ່ໜັງ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ໝາເອົາໜັງ ໄປກິນ ຈຶ່ງບໍ່ມີອັກສອນໃຊ້”. ຄວາມເວົ້າເຊັ່ນນີ້ ມັນກະເປັນເລື່ອງທີ່ຕ້ອງໄດ້ສຶກສາເຊັ່ນກັນ ເພາະເມື່ອເຮົາເຫັນປະສົບການຈາກ ຄົນລາວໃນທ້ອງຖິ່ນ ເມື່ອງກ່ອນເຂົາຈະມີບັ້ງເວນ-ຍາມ ເຂົາຈະຂຽນໃສ່ບັ້ງ ຫາກການຖືກເຮືອນໃນ ເຂົາຈະ ເອົາບັ້ງນັ້ນໄປຫ້ອຍໄວ້ເຮືອນຄົນນັ້ນ ຫາກຄົນນັ້ນເຫັນແລ້ວ ກໍເຂົ້າໃຈໂລດວ່າ ວັນຕໍ່ໄປເຂົາຈະຕ້ອງຍາມບ້ານ ຫຼືຖືກຜຽນຄ້ຳຈັງຫັນວັນເພັນ ທີ່ວັດ ວິທີນີ້ໄດ້ຖືກປະຕິບັດມາໃນທ້ອງຖິ່ນຈົນເຖິງປົດປ່ອຍໃໝ່ ເມື່ອມີການເວນ ຍາມບ້ານ. ຍິ່ງຜູ້ຂຽນໄດ້ອ່ານບົດຄວາມຂອງຊົນຊາດຊົນເຜົ່າໃນທົ່ວໂລກແລ້ວ ມັກຈະພົວພັນກັບເທບ ສູງສຸດໃນ ສາສະໜາ ແລະຄວາມເຊື່ອຂອງເຂົາເປັນຜູ້ປະທານໃຫ້ສະເໝີ ຄວາມຄິດເຊັ່ນນັ້ນ ມັນເປັນຄວາມຄິດທີ່ເປັນ ມາດຕາຖານຂອງມະນຸດ ເຊິ່ງເຮົາຈຳເປັນຢ່າງຍິ່ງທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ຄົນຄວ້າກັນ. ມັນບໍ່ແມ່ນແຕ່ຜູ້ຂຽນເທົ່ານັ້ນສ່ວນໃນ ຕາມອ່ານເບິ່ງໃນເລື່ອງທີ່ພົບ ຈະເກັນວ່ານັກປຣັຊຍາທັງຫຼາຍ ເຂົາກໍສົນໃຈເປັນຢ່າງຍິ່ງ ໃນທັດສະນະການກຳເນີດອັກສອນຂອງຊາດ ແລະຊົນເຜົ່າຕ່າງໆໃນໂລກ ອັນທີ່ມັນ ກ່ຽວກັບເທບເທວາ ຫຼືພຣະເຈົ້ານັ້ນ ເຊັ່ນ: ຄວາມເຊື່ອຊາວອີຢິບບູຮານ ເຊື່ອວ່າເທພະເຈົ້າທອດ ເປັນຜູ້ປະທານພາສາ ແລະອັກສອນໃຫ້ມວນມະ ນຸດ, ຊາວອິນເດັຍເຊື່ອວ່າພຣົມເປັນຜູ້ສ້າງພາສາຂຶ້ນ ຄືຄັມພີພຣະເວທ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຮຽກຄຳພີວ່າ “ສາຣຸຕິ” ເຊິ່ງ ແປວ່າ “ອັນຟັງມາແລ້ວ”, ບາງສຳນັກກໍວ່າ ພຣະສີວະເປັນຜູ້ປະທານໃຫ້ມະນຸດ ໂດຍໃຫ້ຄະເນດເປັນຜູ້ຈົດ ແລະມອບໃຫ້ພຣະມະນູເປັນຜູ້ນຳໄປສອນມວນມະນຸດ, ສ່ວນຝ່າຍສາສນາຄຣິດ ກ່າວວ່າພຣະຍະໂຮວາ ເປັນ ຜູ້ມອບສິດທິໃນການຕັ້ງຊື່ສັບພະສິ່ງ ແກ່ອະດັມໆ ອະດັມຈຶ່ງເປັນຜູ້ໃຊ້ພາສາເປັນຄົນແຮກ, ທີ່ກ່າວກ່າວມານັ້ນ ແມ່ນພຽງແຕ່ເທບເປັນຜູ້ໃຫ້ພາສາເວົ້າ ບໍ່ທັນແມ່ນໃຫ້ອັກສອນ, ຢ່າງໃດກໍຕາມໃນທັດສະນະຂອງຄວາມຄິດ ໃນຄວາມເຊື່ອທັງສາມແຫຼ່ງທີ່ມານັ້ນ ເຫັນວ່າມວນມະນຸດມີເທພະເຈົ້າອົງດຽວກັນເປັນຜູ້ປະທານໃຫ້ ມັນຍ່ອມເຮັດໃຫ້ມະນຸດທັງມວນໃຊ້ພາສາເໝືອນກັນ ຫຼືຢ່າງນ້ອຍສຸດຄວນຈະມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນ ແຕ່ໃນຕົວຈິງມະນຸດ ໃນໂລກກັບມີພາສາເວົ້າແລະຂຽນແຕກຕ່າງກັນຕັ້ງແຕ່ລະດັບຊາດ ຈົນຮອດຊົນເຜົ່າ, ເຜົ່າພັນ ແລະພື້ນທີ່ ໃນ ທ້ອງຖິ່ນໆ ຕ່າງໆໃນໂລກທົ່ວໂລກ, ຄວາມສົງໃສຂໍ້ນີ້ ຈຶ່ງປາກົດເຫັນນິທານກ່ຽວກັບຄວາມແຕກຕ່າງທາງພາ ສາຂຶ້ນ ເລື່ອງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີແມ່ນເລື່ອງ “ຫໍຄອຍບາເບລ” ເຊິ່ງມີເນື້ອຄວາມວ່າ. ເມື່ອມະນຸດຕັ້ງຕົວຂຶ້ນ ມີຄວາມພ້ອມໃນການເພິງຕົນເອງໄດ້ແລ້ວ ບໍ່ປາຖະໜາຈະເປັນທາດຂອງພຣະ ເຈົ້າຕໍ່ໄປ ຈຶ່ງທ້າທາຍອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍການສ້າງຫໍຄອຍຂຶ້ນ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມທັດທຽມກັບພຣະເຈົ້່າ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພິໂລດ ແລ້ວກໍສາບແສ່ງມນຸດດ້ວຍອຳນາດ ຄືໃຫ້ມະນຸດທີ່ສ້າງຫໍຄອຍນັ້ນເວົ້າກັນຄົນລະພາ ສາ ຟັງກັນບໍ່ຮູ້ເລື້ອງ ນຳໄປສູ່ຄວາມຂັດແຍ້ງກັນໃນທີ່ສຸດ ມະນຸດກໍແຕກແຍກກັນ ືແລ້ວຫໍຄອຍກໍສ້າງຕໍ່ກັນໄປ ບໍ່ໄດ້ອີກ, ໃນນິທານຂອງຊາວຕາເວັນຕົກນັ້ນ ໄດ້ມອງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຄວາມແຕກແຍກເກີດຈາກອຳນາດຂອງ ພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນໄປຕາມພື້ນຖານມວນລວມຂອງສາສນາເຂົາ ທີ່ມີພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ໃຫ້ທັງຄຸນ ແລະ ໂທດ, ສ່ວນພຶ້ນຖານຄວາມເຊື່ອຂອງຊົນຊາດໄຕລາວນັ້ນ ກໍກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມເຊື່ອໃນສາສນາເຊັ່ນກັນ ແຕ່ບໍ່ ແມ່ນວ່າ ຄວາມແຕກຕ່າງເກີດຈາກພຣະຍາແຖນລົງໂທດ ແຕ່ຫາກແມ່ນຄວາມແຕກຕ່າງທາງເຜົ່າພັນ ເຊັ່ນ “ເລື່ອງນຳ້ເຕົ້າປຸງ ອັນປະກົດຢູ່ໃນເລື່ອງຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດນັ້ນ” ແມ່ນເວົ້າເຖິງຊົນຊາດຊົນເຜົ່າ ອັນເປັນ ຄວາມຮູ້ດ້ານມະນຸດວິທະຍາ ເຊັ່ນ “ເມື່ອມະນຸດຖືກເຫຼັກຊີທີ່ເຈາະນຳ້ເຕົ້າປຸງແລ້ນມະນຸດ ກໍຫຼຸຫຼັ່ງທັ່ງເທອອກ ມາຄົນທີ່ອອກກ່ອນ ຈຶ່ງຕົວດຳ, ຄົນທີ່ອອກຫຼັງຈຶ່ງຕົວຂາວ ກາຍເປັນລາວ, ໄທ(ໄຕ) ກຸ່ມຕ່່າງໆ ລົ້ວະ, ແລະ ພວກຂ້າ” ໃນນິທານເລື່ອງນຳ້ເຕົ້າປຸງນີ້ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງຄວາມແຕກແຍກ ແຕ່ເວົ້າເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງຂອງ ສີ ຜິດ ຄົນທັງຜອງນັ້ນໄດ້ເປັນພີ່ເປັນນ້ອງກັນ ຢູ່ໃນດິນຕອນດຽວກັນ, ເລື່ອງຂຸນບູຣົມນີ້ ເປັນໄປໃນລັກສະນະດຽວ ກັບເລື່ອງກຳເນີດສາສນາຕ່າງ ໃນສາສນາປະເພດເທວະນິຍົມ ຈຶ່ງຄິດໄປວ່າ “ຂຸນບູຣົມເອງນັ້ນອາດເປັນຜູ້ ສອນ ຫຼືຜູ້ເຜີຍແຜ່ສາສນາຟ້າແຖນສາເອງ, ເຊັ່ນດຽວກັບຕົ້ນຂອງມະນຸດຂອງສາສນາຄຣິດ ແມ່ນອະດັມ, ຕົ້ນ ຜູ້ເຜີຍແຜ່ຄຳສອນ ແມ່ນເຢຊູຄິດ, ສາສນາອື່ນກໍໃນທຳນອງນີ້, ສ່ວນໃນນິທານຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດ ແມ່ນປູ່ ລາງເຊີງ ກັບຂຸນເຄັດ ຂຸນຄານເປັນຕົ້ນກຳເນີດຂອງມະນຸດເຜົ່າລາວ ໄຕ(ໄທ), ສ່ວນຜູ້ນຳຄຳສອນຈາກແຖນ ແມ່ນຂຸນບູຣົມຣາຊາທິຣາດນັ້ນເອງ, ໃນແນວຄິດທອງສອງນັ້ນ ກໍແມ່ນເລີ່ມຕົ້ນແບບດຽວກັບ ຄື ນ້ຳຖ້ວມໂລກ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອເຮົາເຫັນວ່າ ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງພາສາ ໃນແນວຄວາມຄິດຂອງສາສນາຊາວ ຕາເວັນຕົກແມ່ນເກີດຈາກຄວາມພິໂລດຂອງພຣະເຈົ້າ ພິໂລດ ແລະສາບແຊ່ງ, ແຕ່ໃນສາສນາແຖນ ທິດສະດີ ແບບລາວນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງທາງພາສາໄວ້ຈະແຈ້ງ ເວົ້າແຕ່ພຽງວ່າ “ເຈັກ, ລາວ ແລະກຼອມ ອາໄສຢູ່ບ້ານແລ້ວດຽວກັນ ແຕ່ຈີນຢູ່ຫົວບ້ານ ລາວຢູ່ກາງ ແລະກຼອມຢູ່ໃຕ້ບ້ານ ແລະໃນເລື່ອງນີ້ ໄດ້ເວົ້າຄວາມ ແຕກຕ່າງທາງອັກສອນໄວ້ຈະແຈ້ງຂອງຄົນທັງສາມກຸ່ມຄື “ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບຄວາມຝັນວ່າແຖນໃຫ້ໄປເອົາອັກ ສອນມາໃຊ້ ລາວໄປເອົາກ່ອນໝູ່ ແຕ່ກໍໄປຊ້າກວ່າກຳນົດຈັກໜ້ອຍ ເພາະວັນນັ້ນຝົນຕົກ ຂີ້ກະເດືອນໄດ້ໄຕ່ທັບ ທາບອັກສອນແຖນໄປແນ່ແລ້ວ ຈຶ່ງໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ຮອຍຂີ້ກະເດືອນນັ້ນກໍແມ່ນອັກສອນ ກໍລອກເອົາມາ ພ້ອມກັບ ອັກສອນຂອງແຖນສ່ວນໜຶ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອກໍເອົາມາປະດິດເປັນອັກສອນ ຂອງຊົນເຜົ່າຕົນ ສະນັ້ນອັກສອນລາວ ຈຶ່ງມີສອງແບບ ຄືອັກສອນທັມ ແລະອັກສອນລາວ, ສ່ວນເຜົ່າກຼອມໄປຕາມຫຼັງ ຂີ້ກະເດືອນໄດ້ໄຕ່ທາບທັບອັກ ສອນແຖນໝົດແລ້ວ ເຫັນແຕ່ຮອຍຂີ້ກະເດືອນ ຈຶ່ງໄດ້ເອົາມາແປງອັກສອນຂອງຕົນ ອັກສອນຂອງເຜົ່າກຼອມ ຈຶ່ງຄ້າຍກັບຮອຍຂີ້ກະເດືອນ, ສ່ວນເຈັກໄປຫຼ້າສຸດ ຈົນໄກ່ລົງຮັງແລ້ວ ເມື່ອໄປເຫັນແຕ່ຮອຍໄກ່ເຂັ່ຍ ຈຶ່ງນຶກວ່າ ນັ້ນແມ່ນອັກສອນຈຶ່ງນຳມາ ແປງເປັນອັກສອນຈີນ ອັກສອນຈີນ ຈຶ່ງຄ້ອຍກັບຮອຍໄກ່ເຂັ່ຍ” ຈາກການອະທິ ບາຍຄວາມແຕກຕ່າງຂອງໜັງສືທັງ ໓ ຊາດນີ້ ບໍໍ່ໄດ້ເກີດຈາກຄວາມພິໂລດ ແລະຄຳສາບຂອງແຖນ ແຕ່ເກີດ ຈາກຄວາມເຊື່ອງຊ້າຂອງມະນຸດເອງ ເຖິງຢ່າງໃດ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ພົບຫຼັກຖານທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມແຕກຕ່າງທາງ ພາສາຂອງຊົນຊາດທັງ ໓ ແລະຊົນເຜົ່າລາວ, ໄຕເອງເລີຍ ມີແຕ່ຄວາມແຕກຕ່າງທາງອັກສອນເທົ່ານັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນໄລຍະຫຼັງ ມີຜູ້ອະທິບາຍແກ້ໄຂບັນຫາຄວາມແຕກຕ່າງທາງພາສາຂອງມະນຸດໄວ້ວ່າ ມະນຸດນັ້ນ ເຖິງຈະຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າມານານ ແລະທຸກຢ່າງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນເປັນຜູ້ປະທານ ພອນໃຫ້, ແຕ່ຄວາມຄິດ ທີ່ອະທິບາຍໃນລັກສະນະຄັດຄ້ານໄດ້ເວົ້່າວ່າ “ຫາກມະນຸດບໍ່ພັດທະນາທາງມັນສະ ໝອງແລ້ວ ພະເຈົ້າຈະບັນດານອັນໃດກໍບໍ່ໄດ້, ອີກທິດສະດີໜຶ່ງກໍອະທິບາຍວ່າ ມະນຸດມີມັນສະໝອງໃຫຍ່ ຂຶ້ນ ສາມາດຄິດອ່ານອັນໃດໄດ້ເອງ, ທິດສະດີໜຶ່ງກໍອະທິບາຍວ່າ ມະນຸດຢູ່ຮ່ວມກັບເປັນສັງຄົມໃຫຍ່ມະນຸດຕ້ອງສື່ ສານ ການສື່ສານຄັ້ງແຮກກໍແມ່ນສຽງຮ້ອງນີ້ ຕໍ່ມາຈຶ່ງພັດທະນາເປັນໜ່ວຍຄຳເວົ້າ ຕ່າງກັນອອກໄປ, ບາງທິດ ສະກໍອະທິບາຍເຖິງການລຽນແບບທັມມະຊາດຂອງມະນຸດເອງ ຫຼາຍທິດສະດີກໍຍິ່ງມີການອະທິບາຍຕ່າງກັນ ອອກໄປ ແຕ່ສິ່ງທີ່ຜູ້ຂຽນໄດ້ພົບວ່າ “ເພາະມະນຸດ ຢູ່ກັນໃນສັງຄົມ ການພົວພັນກັນຍ່ອມມີການສື່ສານ ການສື່ ສານທຳອິດ ອາດໃຊ້ອະໄວຍະວະ ຫາກເຫິງມາກໍເປັ່ງສຽງອອກກາຍເປັນໜ່ວຍຄຳ ໂດຍເອົາສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະວັດຖຸອ້ອມຂ້າງເປັນຕົວບອກເຫດ ແລະກຳນົດຄວາມດ້ວຍສັນທາມະຕິວ່າ ນີ້ຄືໄກ່ ກໍຮູ້ກັນວ່າໄກ່ ແລ້ວໃຊ້ ກັນມາ ໂດຍການພັດທະນາສຽງຂຶ້ນໂດຍເປັນມາດຕາຖານ ເມື່ອມະນຸດເຜົ່າໄທລາວແຕກແຍກກັນອອກໄປ ກໍມີສຽງຜ້ຽນໄປຕາມທ້ວງທ່ານທຳນອງຂອງການສືບທອດ, ອັນນີ້ເຫັນໄດ້ຈາກການພັດທະນາພາສາລາວ ໄທຍ໌ ໃນປັດຈຸບັນນີ້ ເປັນເວລາ ໑໐໐ ກວ່າປີຈຶ່ງເຮັດພາສາໄທຍ໌ ລາວແຕກຕ່າງກັນໄປຕາມສັງຄົມກຳນົດ”. ສຳລັບອັກສອນລາວ ກໍເຊັ່ນດຽວກັນ ມັນໄດ້ກຳເນີດເກີດຈາກສັງຄົມລາວບັນດາເຜົ່າທັງມວນ ບໍ່ແມ່ນ ມະນຸດຄົນໃດຄົນໜຶ່ງສ້າງຂຶ້ນ ແຕ່ຫາກມັນແມ່ນຄວາມຈຳເປັນຂອງສັງຄົມມະນຸດຕະກູນລາວໄຕນີ້ເອງ ສ່ວນ ຄວາມຕ່າງນັ້ນມັນກໍແມ່ນເກີດຈາກສັງຄົມນັ້ນເປັນຜູ້ກຳນົດເອງ. ໃນນິທານ “ແຖນປະທານອັກສອນ” ນີ້ ອັນເປັນນິທານພື້ນເມືອງລາວ ເຊິ່ງຫາຄົນເລົ່າບໍ່ມີແລ້ວນັ້ນ ມັນຍັງໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາມອງເຖິງປະຫວັດສາດ ແລະພູມສາດອີດວ່າ “ຈີນ, ລາວ, ກຼອມ(ຂອມ) ນັ້ນມີການພົວ ພັນ ແລະກຳເນີດພ້ອມກັນມາແຕ່ດຶກດຳບັນແລ້ວ ຈຶ່ງຄ່ອຍໆພັດທະນາຮອດເທົ້າບັດນີ້.